Orientación laboral. Formación. Emprego. Competencias. Profesionalidade.
Políticas activas de emprego. Políticas pasivas de emprego. Mercado de
traballo. Europa! Garantía xuvenil!! Autoemprego!!!
Que cantidade de palabras tan ben soantes e como enchen a boca!
No mundo do emprego e a orientación laboral pasa exactamente o mesmo que pasa
noutros mundos coma o do voluntariado ou a mocidade. Todos, nos conceptos e
plantexamentos teóricos, soan marabillosos, cunha redacción coidada e que
convence, só hai que pensar en conceptos como solidariedade, emancipación, conciliación,
igualdade… Todo soa moi ben e son un pouco coma os contos de fadas, ese final
feliz ao que todos queremos chegar: todos queremos ser solidarios, todos
queremos con 18-20 anos ter o noso piso, o noso traballo e a nosa vida
independente, todos queremos poder conciliar sen problemas a nosa vida laboral
coa familiar e poder ter un traballo digno e ao mesmo tempo disfrutar da
familia (sobre todo as mulleres), todos queremos ter os mesmos dereitos, opcións
e condicións que os que temos ao lado (cargos, responsabilidades e salarios
pensando no mundo laboral e de novo nas mulleres)… Pero o certo é que todo é
coma un conto de fadas…
QUERO E NON PODO
“Había unha vez un goberno que, con toda
a sua boa intención, nono imos dubidar, e tendo en conta as súas obrigas cara
os cidadáns que os elexiron como representantes, e dado que a situación
económica e social do país non estaba a pasar o seu mellor momento, asumiu a ardua
tarefa de, en colaboración e de mutuo acordo cos gobernos das
comunidades autónomas, analisar en profundidade a situación do mundo laboral
e a raíz desa análise marcar uns obxectivos e uns medios para fomentar o
emprego da poboación activa e aumentar a participación dos homes e mulleres no
mercado de traballo, mellorando a produtividade e a calidade no emprego nun
mercado de traballo sustentable, baseado na igualdade de oportunidades, a
cohesión social e territorial.
Esta tarefa,
despois de moitas xuntanzas, de moito reflexionar, de moito discutir e pouco
durmir, decidiron deixala en mans do máis valerosa dama do reino, a Estratexia
Española para o Emprego 2012-2014.
Pero nese mesmo
momento, a maior enemiga do reino, que xa estaba actuando de xeito solapado na
economía e na sociedade, difundindo o paro, o medo ao futuro, a desesperación,
o andar sen rumbo, decidiu aparecer en todo o seu explendor para enfrentarse á nosa heroína. E así a Crise Mundial caiu
sobre o país con toda o seu exército de eres, case rescates, recortes,
privatización do público e, sobre todo, máis paro e desesperación.
Ante este
ataque tan contundente, a Estratexia tan só puido recuar e perder folgos tendo
que renunciar en grande medida á recuperación do mercado laboral (máis e máis
desempregados), á calidade do emprego (minijobs, contratos de 10 horas por 500
euros), ao mercado de traballo sostible, á igualdade de oportunidades, á
cohesión social e territorial…
Ferida pero
non derrotada, agarda a que os territorios conquistados collan forza para poder
loitar contra o enemigo, apoiado polo héroe/heroína que veña detrás dela no
2015.”
A DEMANDIÑA FEA
“Hai moito
tempo, cando os paxaron nadaban e os peixes voaban, había unha demanda que
vivía no Mercado de traballo de arriba pero ela notábase que era diferente, non
encaixaba, todos a miraban raro cando saía á rúa e estaba moi moi triste.
Un día,
cansa xa de que todos se meteran con ela e se
riran dela porque era diferente, colleu as súas cousas, meteunas nun cache de
sábana, atoulle un pau e, co petate ao lombo, colleu camiño e marchou coma Bilbo Bolsón sen mirar para atrás.
Andivo e andivo e andivo e un día, cansa de tanto camiñar sen atopar a
ninguén, sentou á beira dun camiño e quedou a durmir. Ao cabo dun tempo, non se
sabe canto porque estivo a durmir e non mirou o reloxio antes de se sentar,
espertou cun barullo de xente que viña rindo polo camiño. E cal non sería a súa
sorpresa cando, ao facer a curva, veu aparecer a un grupo dunhas vinte demandas
que eran coma ela! Nono podía crer!
Ao achegarse, saudárona de xeito moi amistoso e preguntáronlle quen era, e
cando ela lles contestou que unha demanda coma elas, mirárona sorprendidas e
empezaron a rir. Unha demanda! Coma elas! Pero se nós somos ofertas que vivimos
no Mercado de traballo de abaixo!
E así foi como a demanda se deu conta de realmente ela non era unha
demanda, senón unha oferta, e non é que
fora diferente, era só que vivía no Mercado de traballo equivocado, ela era a
que buscaba traballo, a que se ofertaba, non estaba a buscar traballadores. Realmente
non era unha demanda.”
COMPETENCIA
“Hai moito tempo, nos tempos de Maricastaña, había catro irmáns que se
chamaban Saber, Saber facer, Saber ser e Saber estar. Vivían nunha aldea ao pé
do monte Fuji, nunha pequena casa moi vella e destartalada desde onde vían saír
o sol todas as mañás.
Un día o gobernante da súa zona decidiu facer un concurso cun grande premio
en metálico, dous millóns de yens nin máis nin menos, para o que conseguira facer
co tronco dunha árbore o xoguete máis inxenioso para o seu fillo pequeno.
Os catro irmáns, cando oíron isto, puxéronse moi contentos pois viron que
tiñan a posibilidade, se gañaban, de poder arranxar a casa e poñerlle o chan
radiante para o frío do inverno e o aire acondicionado para o verán.
Despois de moito discutir, acordaron mandar a Saber ao concurso, pois era o
único de todos que fora á escola superior e era moi listiño. E alá foi Saber.
Era moi tímido e cando chegou á praza da aldea
nin sequera se atreveu a erguer a vista do chan para saludar ao gobernador,
cousa que a este non lle pareceu moi ben. Tan pronto veu o tronco paxáronselle
pola cabeza catro mil ideas de xoguetes para poder facer e rapidamente se puxo
a facer os planos. Pero cando colleu a serra para cortar o tronco, non foi
capaz nin de cortar unha rama, co que, moi triste, tivo que volver para a casa.
A continuación acordaron mandar a Saber facer, pois era o máis habilidoso
de todos, manexaba calquera ferramenta sen ningún problema e facía auténticas
marabillas, tan só lle tiñas que dicir o que tiña que facer e ao momento xa el
cho tiña na man. Pero… ao ver o tronco quedou coa mente en branco sen saber que
facer, co que, moi triste, tivo que volver para a casa.
Despois probaron sorte Saber ser e Saber estar, pero aínda que tan pronto
chegaron á praza xa se puxeron de cháchara con todos os veciños e co gobernante
e acabaron tomando un sake todos xuntos, o certo é que nin tan sequera se
lembraron do tronco nin do que ían facer alí, co que, moi tristes, tiveron que
volver para a casa.
Estaban laiándose da súa mala sorte, cando pasou por alí a súa veciña. Ao
velos tran tistes preguntoulles o que pasaba e cando llo contaron quedou
pensando un momento, marchou á casa, e volveu ao cabo de cinco minutos cunha
túnica enorme. Puxo a Saber e a Saber ser cada un nunha perna, a Saber facer
púxoo sentado nos ombros destes dous e a Saber estar no alto de todo e
mandounos á praza.
Cando chegaron á praza todos quedaron pasmados. O gobernante preguntoulles
quen era que non era veciño da aldea e Saber estar, que estaba no alto de todo,
díxolle que se chamaba Competencia e que ía facer o xoguete máis inxenioso para
o seu fillo pequeno. Saber facer púxose ao momento a construír, seguindo as
ordes de Saber, un xoguete marabilloso, mentras Saber estar, seguindo as
indicacións de Saber ser, non paraba de facer comentarios e relacionarse co
gobernante e os veciños.
E así, entre os catro, conseguiron facer o mellor xoguete e gañar os dous
millóns de yens, arranxaron a casa, puxeron o chan radiante e o aire
acondicionado, e seguen a vivir alí todos xuntos vendo saír o sol cada mañá.”
ALEMAÑA
“Antonte veume a orientación laboral unha rapaza de Val do Dubra de 37 anos
que estudou in ciclo de cociña en Lamas de Abade e traballou toda a vida na
hostalería. Despois de moitos anos traballando en Galicia como camareira,
axudante de cociña e cociñeira, hai ano e medio no restaurante onde traballaba
déronlle a patada e botárona á rúa. Foi ao paro pero como non aguantaba sen
traballar e aquí non atopaba nada decidiu marchar a Alemaña, sen ter nin idea
de alemán e sen pasar pola oficina Eures, en Coruña, non vaia ser que non poida
estar máis lonxe. Así que chegou alá sen idea de alemán, alugou unha habitación
cutre e púxose a buscar traballo. Ao cabo dunha semana xa atopou traballo nun
restaurante como cociñeira e ao cabo duns meses xa era xefa de cociña, cun
salario duns 2000 euros. Xenial! Xa podía deixar a habitación cutre e buscar
algo mellor, así que cambiou de habitación e alugou unha nun piso compartido,
unha habitación cunha mesita e un colchón no chan polo módico prezo de 500
euros ao mes. Nada que ver coa cutre de antes!
Todo ía moi ben, ata que, como a economía non vai moi ben, no restaurante
lle baixaron o soldo a 1400 euros ao mes (a xefa de cociña, o que cobrarían os
axudantes!), co que non lle quedou outro remedio que buscar outro traballo para
poder completar o salario e poder cubrir gastos. Así que cando saía de
traballar as súas 8/10 horas no restaurante, ía traballar outras tres ou catro
a outro alí cerquiña, aínda que este último, como o soldo era de menos de 420
euros, non lle daba dereito ao seguro médico. Menos mal que tiña o outro,
porque non se lle ocurreu outra cousa mellor que quedar embarazada!
Desde hai dous meses vive en España, despedida e sen atopar traballo por
estar embarazada. Pero iso si, agora polo menos durme nunha cama decente! VENTE
P’ALEMANIA, PEPE!”
PLAN DE EMPRESA
“- É que ao final, como xa vexo que non atopo traballo, estiven pensando en
darme de alta como autónomo. O que pasa é que non teño nin idea de cómo facer o
plan de empresa ese que me piden en todas partes.
-
Non te preocupes, no despacho do lado está o AEDL.
-
É que collín por aí un modelo e hai partes que podo facer
pero… seica hai que ter unha misión, un fin e non sei cantas cousas máis.
-
Non te preocupes, xa o AEDL…
-
Pero é que ademais teño que controlar a normativa e non sei
nin onde podo mirar
-
O AEDL…
-
E por riba teño que facer non sei qué da mercadotecnia, que
non sei nin o que é iso, e un plan financeiro… Eu que sei o que vai pasar
dentro de tres anos! Eu quero montar a miña empresa e nada máis!
-
Pero non te agobies, é máis fácil do que parece, ademais xa
che vai axudar o AEDL, que é parte do seu traballo.
-
Pero…
-
O AEDL, e se non, o IGAPE. Eu é non dou para todo!”
E colorín colorou, este conto rematou! Estas son algunhas das cousas nas que
me fixo reflexionar este módulo. Axudoume a lembrar cousas que xa sabía, outras
que nin sabía que sabía, con outras deume a volta á cabeza pensando que sabía e
resulta que era ao revés, con outras fíxome seguir sabendo o que sabía e tendo
a mesma (moita, pouca ou nada de) fé, e outras prefiro non sabelas. Se o AEDL
da mesa do lado traballa menos ca min e cobra máis!
0 comentarios:
Publicar un comentario
Deixa aquí os teus comentarios