Máis que reflexións sensacións, porque vendo estes cinco temas se me paro a reflexionar e meditar tan só a metade do que di Fernando sobre a miña vida laboral e en como esta lle afecta ás outras facetas da MIÑA VIDA penso que fago coma o seu amigo e mañán mesmo lle presento a carta de dimisión ao alcalde (chegaríamos a acordo para poder cobrar o paro? Se é así...).
Por iso vou falar de sensacións.
Vendo estes temas teño a sensación de que ser orientadora laboral (e xa vou falar en feminino porque tendo en conta a plantilla de xente que estamos facendo o curso non cabe dúbida de que ou os homes orientadores están moi ocupados ou as mulleres orientadoras ocupamos a maior parte dos postos, e máis despois de ler a reflexión de Tero, penso que era dela, de orientación en feminino), pois retomando o fío, teño a sensación de que ser orientadora laboral é algo así como unha das ramas que podes escoller na Universidade Marvel de Superheroes. Ao lado de Superman, Spiderman, a Muller Marabilla ou Arale (a mellor de todos sen dúbida) podes atopar paseando polo campus a todas esas Super Super Orientadoras que día a día se desvelan buscando solucións para as súas persoas desempregadas que van todos os días ao seu despacho cun brillo de esperanza nos ollos.
Hai que ter tantos coñecementos, tantos recursos, tantas habilidades, saber ser, saber facer, saber estar..., tantas e tantas cousas! Realmente haberá alguén que acumule no seu ser tantísimas cualidades? A min personalmente paréceme imposible. Lendo o tema seis, xa me fundín na miseria, se chego a ser a metade de boa que parece ser que hai que ser para ser orientadora laboral, xa vos digo eu que non estaba aquí, estaría a tomar o sol na miña illa caribeña e outros traballando para min! Se chego a ter todas esas cualidades me río del pequeño Nicolás ese! Que bo orientador faría! Ía atopar traballo para todos en menos de nada!
E xa eu estaba pouco desanimada cando chega Fernando e me di que aínda por riba de todo o anterior, COACHING INCLUÍDO, QUE SEICA TEÑO QUE SER UNHA BOA COACHER!, teño que ter unhas habilidades de comunicación vamos, case coma Mandela! Alguén se parou a pensar sequera durante 20 segundos "agora vaime entrar esta persoa que non coñezo de nada pero que pola pinta parece..., teño que ser asertiva, facer feedback, escoitala de xeito activo (como era iso? como se facía?), coidado cos xestos! a comunicacion non verbal! Ai mimá, que xa está dentro! Canto tempo levará aí sentada?" A min personalmente é que non me dá tempo.
Eu traballo nun concello e no meu concello non estás só para atender á xente que che vén á cita pola axenda. O máis frecuente é que estés cunha persoa facendo unha entrevista e que esté sonando o teléfono cada dous por tres e teñas a tres ou catro persoas agardando en comunicación non verbal de "a ver se acabas dunha vez que levo aquí media hora! Tampouco terás tanto que contarlle!". Non sei, esa é a miña experiencia. E ante tanta presión non verbal, como teña o día malo... nin comunicación nin farrapos de ghaitas!
Pero a peor sensación que teño débolla sen dúbida aos dous últimos temas. Eu sempre me considerei unha persoa aberta ás novas tecnoloxías, bastante exquisita no seu uso, hei de decir, pois aínda que coñezo algunhas o certo é que só utilizaba as que me parecían prácticas. Ata que cheguei a este curso! Estou empezando a odialas!
Levo dous meses que teño a sensación de que ando coa oficina ás costas todo o día, estea traballando ou non, estea en horario laboral ou non, sexa luns, xoves ou domingo, dá igual! Estou sempre co traballo ás costas! E se fora empresaria autónoma non me importaría, pero isto estame poñendo dos nervios!
O
de ter presenza en about.me, google+, ter blog... non me importa, é adicarlle un par de horas e de vez en cando botarlle un ollo. Pero o de estar a seguir no twitter, no facebook (xa o tiña, pecheino e agora a volver a abrilo!), no feedly, no scoop-it... canto tempo do meu me está facendo perder!
Polo de agora vouno sobrelevando porque penso "é necesario para o curso, ao fin e ao cabo son 600 horas", pero co mesmo tamén vos digo que estou desexando que remate o curso para sacar a aplicación do móbil! Despois xa valorarei se abro o facebook no traballo, e unha conta de twitter de empregobrion, pero a Deus poño por testigo que ata que me despidan e teña que buscar traballo non penso utilizar estas ferramentas a nivel persoal!
Moi útiles, nono nego, sobre todo as de curación, pero que cantidade de horas me están quitando para estar cos amigos (que incluso tomando o café me descubro ás veces lendo o twitter!), ca familia, co can ou ca miña cama e a miña tele! Pero moi útiles, insisto, sen dúbida.
Para que me entendades, póñovos aquí un pequeno vídeo que fixen, coa inestimable axuda de Armando, o bibliotecario de Brión, para que vexades de que falo:
0 comentarios:
Publicar un comentario
Deixa aquí os teus comentarios